In het jaar 2014 hing mijn leven aan een zijden draadje. Ploeterend met de restanten van de finaciële crisis wat het einde betekende van mijn 32- jaar maquettebouwvak. Wat ik altijd met volle inzet heb opgebouwd en heb doorgezet glipte door de vingers. De laatste jaren begonnen aan andere
mogelijkheden om de zaak open te houden mislukte door een aantal redenen. Ik had een jaar achter de rug van gemiddeld 1 uur per nacht slapen. Dat bleek te weinig om mijn lichaam in stand te houden. Na advies van een kennis me bij de huisarts gemeld en die raadde direct aan me ziek te melden met een ernstige verwaarloosde burnout. Drie maande thuis gezeten en de burnout hertstelde niet. Die sloeg om in een ernstige depressie. Ook daar kwam geen verbetering in en ik zag geen enkele reden om nog langer dit leven te gaan leiden. Daardoor besloot ik om een datum te prikken om uit het leven te stappen. Had geen reëel beeld meer om voor mijn gezin met twee lieve kinderen te zorgen.
Het enige wat me nog bezig hield was uitstappen. Ik weet tot op heden niet hoe het gegaan is maar mijn huisarts en praktijkondersteuner kwamen achter mijn plannen en lieten me per direct opnemen op een PAAZ (Psychiatrisch Afdeling Algemeen Ziekenhuis) waar ik 3.5 maand heb gezeten.
Volgestouwd met pillen, therapieën en gesprekken ben ik na 3.5 maand ontslagen om thuis verder te herstellen. Tijdens mijn verblijf op de PAAZ vonden ze mijn gedrag te opvallend en besloten ze tot verder onderzoek. Daar kwam dus autisme uit. Voor mij niet verrassend maar wel confronterend.
Na 5 jaar heb ik de draad weer op kunnen pakken en bij een bedrijf mogen komen werken waar ik mijn ei kwijt kan. Inmiddels opa geworden en een tweede op kost wat het leven weer een positieve wending geeft.
Zit u ook in zo'n zware periode ? Lijkt het leven geen uitweg meer te bieden? Praat erover. Mail me.
Wellicht kan ik u erbij helpen, ga naar de huisarts of praat met een vrien(in) hierover. Wees open. Denk niet tot last te zijn want dat ben je niet. Wellicht kan ik je erbij helpen.